| Eตอนที่.7 “เดิมพันครั้งนี้ ต้องแลกด้วยชีวิต ถ้ามึงชนะมึงเอาตัวไอ้เด็กนั่นกลับไปได้ แต่ถ้าแพ้มึงก็จะไม่ได้อะไรกลับไปรวมถึงชีวิตของมึงด้วย” ชายหนุ่มขมวดคิ้วพร้อมกัดฟันกรอด แต่นั่นไม่ได้ทำให้อีกคนรู้สึกเกรงกลัวแต่อย่างใด กลับยิ้มเยาะด้วยความพอใจ อำนาจและอิทธิพลทำให้บุคคลที่อยู่ตรงหน้าเหนือกว่าเขามาก การขัดแย้งผลประโยชน์ทางธุรกิจ ทำให้เขาเป็นอริกัน และนี่ก็คือหนทางแก้แค้นแบบใสๆ ที่ไม่เสียอะไรเลย ในขณะที่สถานการณ์เริ่มตึงเครียด ผมต้องทำตัวให้ดูผ่อนคลายมากที่สุด เพื่อที่จะได้ไม่ต้องคิดถึงเรื่องอื่น นานมากแล้วที่ผมวางมือจากวงการพนัน แต่ไม่ว่ายังไงผมต้องชนะให้ได้ "อย่าขี้โกงก็แล้วกัน" ชายหนุ่มหลับตาใช้ความคิด และฟังเสียงใจตัวใจ ไพ่สองใบในมือของอีกฝ่ายเปิดออก แม้ว่าแต้มรวมจะสูงกว่าเขาอยู่มาก นั่นทำให้เขาต้องจั่วไพ่ที่มีแต้มสูงกว่านั้น ซึ่งโอกาสมีแค่ 0.01% มันเป็นค่าที่น้อยมาก เพราะถ้าเขาได้ไพ่ที่มีค่าสูงหรือต่ำเกินไป อาจหมายถึงจุดจบทันที "จะหยุดตอนนี้ ก็ยังไม่สายนะ"อยู่ๆเสียงหนึ่งก็พูดออกมาหลังจากเงียบไปนาน พรึ่บ!!! ไพ่ในมือถูกเปิดออก บอสใหญ่ทำหน้าเซ็ง แต่ก็ยิ้มออกมา "วะหู้!! ไอ้เปรมชนะแล้ว"หนุ่มผมทองพูดขึ้นอย่างดีใจ เกือบจะกระโดดเข้าไปกอดคอเพื่อนชายแบบลืมตัว เสียงปรบมือเปาะแปะดังขึ้น บอสใหญ่ยอมรับความพ่ายแพ้ และเดินนำหน้าเขาไปในห้องๆหนึ่ง สภาพของอีกคนที่เขาได้รางวัลเป็นเดิมพันสะบักสะบอมและเปลือยเปล่า "พวกแกทำอะไรวาด"ยังไม่ทันที่จะได้คำตอบ หัวหน้าคนคุมกลับพูดขึ้นว่า "รีบพากลับไปได้แล้ว ก่อนที่นายจะเปลี่ยนใจ" ร่างเล็กที่ดูจะไม่ได้สติถูกชายหนุ่มประคองแล้วอุ้มขึ้น ก่อนที่เพื่อนของเขาจะนำผ้ามาคลุมเพื่อปิดเรือนร่างที่บอบช้ำนั้นไว้ "ขอบใจมึงมากนะตูน ถ้าไม่ได้มึงกูคงต้องเสียวาดไปจริงๆ" "เออ ตอนนี้กูเข้าใจแล้วว่าหัวใจของมึงอยู่ที่ใคร"หนุ่มผมทองตบบ่าเขาเบาๆ คล้ายบอกว่าจะคอยเอาใจช่วย ก่อนที่จะแยกย้ายกันหลังจากนั้น บนรถหรูสีดำสนิท ผมมองดูวาดที่กำลังหลับไปไม่ได้สติ ทั้งที่ผมกำลังคิดว่าวาดกำลังมีความสุขอยู่ที่ไหนสักที่ แต่ในความจริงแล้ว วาดกลับต้องมาเจอเรื่องแย่ๆและต้องผ่านมันไปอย่างยากลำบาก "อือ..ร้อน"คำพูดพึมพำพร้อมกับพยายามใช้มือดึงผ้าที่ปิดร่างกายออก ผมเอื้อมมือไปคว้าผ้าที่หลุดออกมาห่มให้เหมือนเดิม แต่วาดกลับเอาแต่ดึงออกอีกทั้งยังส่งเสียงออดอ้อน เหมือนไม่ใช่คนที่กำลังเกลียดผมอยู่ "ช่วยผมหน่อย ผมไม่ไหวแล้ว"เสียงหายใจหอบถี่ขึ้นเรื่อยๆ ร่างกายของเขานั้นร้อนผ่าว คล้ายคนถูกมอมยา "วาดนายจะทำอะไร นายยังเจ็บอยู่นะ"ดูเหมือนว่าอีกคนจะไม่ได้สนใจคำพูดของเขาเลยแม้แต่น้อย ร่างเล็กที่เปลือยเปล่าพยายามจะข้ามมาทางฝั่งคนขับ วาดโน้มคอเขาลงมาจูบอย่างหิวกระหาย ลิ้นสองอันเกี่ยวตวัดกันไปมา แต่ก่อนที่เขาจะเคลิ้มไปมากกว่านี้ ชายหนุ่มก็ได้อุ้มคนตัวเล็กไปนั่งที่เดิม แล้วออกรถไปอย่างรวดเร็ว จะให้มาทำอะไรกันตรงนี้ก็คงไม่เหมาะ ความเหนื่อยล้าจากการเดินทาง บวกกับสภาพของคนร่างเล็กไม่เหมาะที่จะกลับกรุงเทพในเวลานี้ และรีสอร์ทใกล้ๆคงจะเป็นคำตอบที่ดีที่สุด ผมอุ้มวาดลงจากรถ ในขณะที่เขากอดคอผมไว้แน่นพร้อมกับพยายามจะมีอะไรด้วย สีหน้าของวาดในตอนนี้เมามายไปด้วยฤทธิ์ยา และมีความต้องการสูงมาก ยังไม่ทันที่จะถึงเตียงดี วาดก็จับผมกดลงเตียงทันที "พี่เปรมครับ ผมคิดถึงพี่ ผมต้องการพี่"แทนที่ผมจะเป็นฝ่ายรุก แต่วาดกลับขึ้นคร่อมผมพร้อมกับก้มลงมาไซร้ซอกคอ ผมถึงกับร้องขึ้นมาเมื่อวาดเอามือล้วงเข้าไปในกางเกงของผม "นาย ...พูดว่าอะไรนะ" ภายใต้ร่างกายของชายหนุ่มเริ่มตื่นตัวเต็มที่ เมื่อมือเล็กปลดกางเกงของเขาออกและจับท่อนเอ็นที่แข็งขืน ก่อนที่จะใช้มือรูดขึ้นลง เปรมได้แต่นอนอยู่เฉยๆ ปล่อยให้อีกฝ่ายทำตามใจตัวเองต่อไป ลิ้นเล็กๆเลื่อนไปตามขนาดของชายหนุ่ม และใช้ปากอมแท่งเอ็นรูดขึ้นลงเป็นจังหวะ สร้างความเสียวให้กับอีกฝ่ายยิ่งนัก จนเขาอดใจไม่ไหวเปลี่ยนกลับมาเป็นผู้กระทำซะเอง เปรมพลิกตัวขึ้นมาแทนที่วาด และพรมจูบเต็มที่ หัวใจของเขาเต้นแรงอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ในที่สุดคนที่เขารักก็กลับมาอยู่ตรงหน้าแล้ว และสิ่งที่เขาจะทำต่อจากนี้ มันคือความรัก "ฉันจะทำเบาๆนะ"เขากระซิบบอกวาด ก่อนที่จะเริ่มรุกเต็มที่ สองร่างกอดฟัดกันบนเตียง ลีลาทางท่าของวาดมันชั่งยั่วอารมณ์ของเขาได้ดีเสียจริงๆ "อ๊ะ... ผมเสียว"ร่างเล็กครางออกมาแบบไม่อาย ทันทีที่เขาใช้นิ้วสอดเข้าไปในช่องทางรักที่เขาเคยกระทำมาก่อนหน้านี้ "อืม..ฉันจะไม่ปล่อยนายไปไหนอีกแล้ว" คำพูดของเขาทำให้คนข้างล่างสั่นสะท้านไปทั้งหัวใจ แม้ว่าในยามนี้จะไม่ใช่ตัวเขาเอง แต่ก็รู้สึกได้ถึงความรักที่ชายหนุ่มมอบให้ ท่าทีอ่อนโยนของเปรมทำให้วาดปล่อยวางความเกลียดชังที่มีต่อเขาไปจนหมดสิ้น "จะเข้าไปแล้วนะ"สิ้นเสียง วาดพยักหน้าตอบรับ เปรมค่อยๆดันแกนกายของเข้าไปในช่องทางหลังช้าๆ เพื่อไม่ให้อีกฝ่ายรู้สึกเจ็บ ความรู้สึกเสียวซ่านจนเขาเผลอเด้งสะโพกไปสองสามที เพราะมันทั้งแน่นและตอดรัดของเขาเหมือนครั้งก่อน ทำให้ผมรู้ว่าวาดไม่ยอมให้ผู้ชายคนอื่นเข้าใกล้ แม้จะต้องเจ็บตัวก็ตาม "ฉันรักนายนะวาด มาเป็นของฉันคนเดียวนะ" "ซี๊ด...อ๊ะ..อ๊า"!!! พั่บ . . . พั่บ "ผมจะแตกแล้วครับ อ๊ะ...อ๊ะ" วาดกอดคอเปรมแน่น พร้อมกับดูดปากคนข้างบน เปรมรู้สึกถึงช่วงล่างที่ตอดรัดมากขึ้น "ฉันก็ไม่ไหวแล้วเหมือนกัน" เปรมเริ่มขยับสะโพกแรงขึ้น "อ๊ะ..อืออ" เปรมขยับสะโพกเข้าออกอีกครั้ง ก่อนที่น้ำสีขาวขุ่นจะพุ่งเข้าไปในช่องทางเสียว พร้อมกับวาดที่เสร็จแล้วเหมือนกัน "ขอบคุณนะ ที่เข้ามาในชีวิตฉัน" แล้วทั้งสองก็หลับไปทั้งในสภาพแบบนั้น ด้วยความเหนื่อยอ่อนเต็มที 13.00 น. ผมตื่นขึ้นมาในห้องที่ไม่คุ้นเคย นี่ผมอยู่ที่ไหน แล้วมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง คนตัวเล็กกวาดสายตาไปรอบห้อง กลิ่นแกงจืดหอมๆลอยมาจากอีกฝั่งหนึ่งของเตียง คล้ายกับภาพเหตุการณ์ในวันนั้น "ตื่นแล้วหรอ"แล้วเสียงหนึ่งก็ถามขึ้น ผมหันไปมองพร้อมกับไม่เชื่อสายตาตัวเอง เรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้น ผมไม่ได้ฝันไปหรอเนี่ย!!! |
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น