ตอนที่.3
“ขึ้นรถสิ เดี๋ยวฉันไปส่ง”
รถสีดำสนิทเคลื่อนเข้ามาข้างๆ ผมก่อนที่จะลดกระจกลง ผมหยุดเดินพร้อมกับหันไปมอง ชายหนุ่มผมดำใบหน้าอันหล่อเหล่าของเขากำลังยิ้มให้กับผม
“คุณกำลังจะไปทำงานไม่ใช่หรอครับ” แหมก็คนมันขี้สงสัยนี่ อยู่ๆก็อยากไปส่งเฉย จริงๆ แล้วผมนั่งรถเมล์ฟรีกลับก็ได้ แต่ไม่เป็นไรไม่อยากให้เสียน้ำใจ
วาดน้อยคนนี้จะขอเป็นเด็กเสี่ยสักวัน ...อย่างนี้ก็ได้หรอวาด นานๆ จะมีบุญได้นั่งรถหรูกับเขาสักที
“บ้านนายอยู่แถวไหนหรอ” เขาหันมาถามผม
“อ่อ ในซอยข้างหน้าครับ”
บางทีถ้าผมมีชีวิตที่ดีกว่านี้ ผมคงไม่ทำงานแบบนี้อีก รู้สึกเปลืองตัวยังไงก็ไม่รู้ แฟนก็ยังไม่มีกับเขาสักที นั่นทำให้ผมคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย
“ส่งผมแค่นี้แหละครับ เดี๋ยวผมเดินเข้าไปเอง”
ผมบอกลาเขา ก่อนที่รถจะเคลื่อนออกไป ทิ้งไว้เพียงความว่างเปล่า ผมหอบหิ้วร่างกายพังๆ ล้มตึงลงบนโซฟาแข็งๆ
“เหนื่อยจัง” ผมบอกกับตัวเอง ก่อนที่จะหลับไป
ปึงง… แอ๊ดดด
เสียงเปิดประตูบ้านอย่างแรงทำให้ผมรู้สึกตัว กลิ่นเหล้าลอยฟุ้ง เหมือนเป็นสัญญาณที่ไม่ค่อยดีนัก
“ว่าไง ไอ้กระหรี่” ถอยคำเหยียดหยามหลุดออกมาจากปากพี่ชายแท้ๆ ของผม คนเดียวที่รู้ว่าผมกำลังทำอะไร และผมก็ไม่อยากให้มันเอาเรื่องนี้ไปบอกแม่ด้วย
“แกต้องการอะไร”
“เงินไงจ๊ะ น้องรัก ชั้ลรู้นะว่าเมื่อคืนเนี่ยแกได้ลูกค้าชั้นดีเลยหนิ ไหนหล่ะเอามาแบ่งพี่คนนี้บ้าง” ผมทำหน้าไม่รู้เรื่อง
“เงินของผม พี่อยากได้ก็ไปหาเองสิ” ผมกอดกระเป๋าเอาไว้แน่น คุณคนนั้นเขาอุตส่าห์ให้ผม ทำไมต้องมีคนอย่างพี่มาคอยเบียดเบียนผมด้วย
“ไม่ให้! ได้ถ้าแกไม่ให้ชั้ลจะเอาเรื่องที่แกทำไปบอกแม่ ดีมั้ย” ไม่นะ ไม่ได้ ทำอย่างนั้นไม่ได้
“พี่พล วาดขอล่ะนะอย่าเอาเรื่องนี้ไปบอกแม่เลยนะ เงินที่วาดหามาได้ วาดก็ต้องเอาไปใช้รักษาแม่ วาด ขอนะพี่”
“เอามานี่ แกไม่ต้องสะเอ๊อะมาสั่งสอนชั้ล เป็นแค่น้องนอกคอก ลูกนอกสมรส อย่าปากดีให้มันมาก”
กระเป๋าของผมโดนรื้อค้นจนกระจุย เมื่อมันได้ของที่ต้องการคือกระดาษเช็คใบหนึ่ง ที่ผมต้องแลกมาด้วยหยาดเหงื่อแรงกายของผม โดยที่หวังว่าเงินก้อนนี้จะช่วยปลดหนี้ความเป็นอยู่ของผมแล้วแท้ๆ เสียงผิวปากอย่างมีความสุขเดินออกไป และสิ่งที่เหลือที่ไว้คือ ตัวผมที่ได้แต่นั่งร้องไห้ให้กับชะตาชีวิต
อีกไม่กี่วันก็จะถึงกำหนดจ่ายค่าเช่าบ้านที่ผมค้างป้าแกมาเกือบจะ 2 เดือนแล้ว ถ้ายังหาเงินไม่ได้มากพอ คงจะถูกไล่ออกไปอยู่ที่อื่นแน่ๆ
ตีห้ากว่าๆ ผมออกมายืนรอรถโดยสาร หลังจากที่เสร็จงานที่บาร์ ร้านประจำที่ผมทำงานอยู่ วันนี้ผมต้องอยู่เก็บร้านคนเดียว เลยทำให้กลับบ้านช้ากว่าปกติ สีหน้าของผมดูไม่ค่อยดีนัก เพราะผมต้องทำงานหนักทั้งวัน ข้าวแทบจะไม่ตกถึงท้อง
ปิ๊ปๆ เสียงแตรดังขึ้นพร้อมกับรถสีดำคันเมื่อวานที่เคลื่อนเข้ามาหาผมช้าๆ แสงไฟหน้ารถทำให้ผมแสบตา และเกือบจะวูบไปซะเดี๋ยวนั้น
“วาด นายมายืนทำอะไรอยู่ตรงนี้ ขึ้นมาสิ”
บนรถคันหรูค่อยๆ ขับไปตามเส้นทางที่ผมไม่ชิน เพลงช้าที่เหมาะกับชีวิตผมในตอนนี้มากที่สุดกำลังกล่อมผมเหมือนกับว่าเข้าใจผม
“เป็นไงบ้าง ช่วงนี้ได้ใช้เงินที่ฉันให้ไปรึเปล่า แล้วนายมาทำอะไรคนเดียวในที่มืดๆ เปลี่ยวแบบนี้” คำถามของเขาทำให้ผมหยุดชะงักความคิดไปชั่วครู
“ฮึกๆ ...ฮือ” อยู่ๆ ผมก็ร้องไห้ออกมาเหมือนเด็ก ผมไม่รู้จะตอบเขาว่ายังไง
“วาด เป็นอะไรรึเปล่า โอ๋ๆ อย่าร้องไห้สิ” มือใหญ่ของเขาลูบหัวผมเหมือนลูกหมาตัวหนึ่งที่ไม่มีเจ้าของ
“ผมมาทำงานครับ ฮึกๆ ..” เสียงสะอื้น
“นี่นายยังรับแขกอีกหรอ แล้วเงินที่ได้ไปไม่พอหรือไง” ไม่ใช่ว่าไม่พอ แต่ผมยังไม่ได้ใช้เลยสักบาท ผมจะบอกเขายังไงดีนะ
“ขอโทษนะครับ ส่งผมแค่นี้พอ” ผมใช้มือปาดน้ำตา และขอลงจากรถเพราะไม่อยากรบกวนเขาแล้ว ผมรู้ดีว่าอีกฝ่ายคงคิดว่าผมกระหายเงินแน่ๆ และผมก็อยากจะให้เขาเข้าใจแค่นั้น ว่าผมมันก็แค่ผู้ชายหากิน
ทันทีที่ก้าวขาลงจากรถ ผมก็รู้ได้ถึงอาการโลกหมุน และเรียบร้อย ผมหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้
“วาด วาด นายเป็นอะไร”
เสียงเรียกอันเลือนราง พร้อมกับความรู้สึกที่หายไป รู้แค่ว่าเหนื่อยเหลือเกิน ฉันอยากหายไปจากความรู้สึกนี้
บ่ายแก่ๆ ของอีกวัน ผมตื่นขึ้นมาในห้องที่ไม่คุ้นตา เตียงนอนนุ่มๆ นี้เหมือนกับยังอยู่ในความฝัน อยากนอนแบบนี้ไม่อยากตื่นเลยแฮะ
โอรกกกก~ เสียงท้องที่เริ่มหิว ทำให้ผมนอนต่อไปไม่ไหว น้ำย่อยที่เหมือนจะย่อยกระเพาะของผมไปแล้วตั้งแต่เมื่อวานเริ่มทำงานอีกครั้ง แต่แขนของใครบางคนที่หนักอึ้งกำลังทับตัวผมอยู่ ว่าแต่ใครกัน??
ผมสีดำปิดหน้าที่ดูเข้มประปราย ก่อนที่เขาจะขยับตัวมาใกล้ผมมากขึ้น ทำให้เห็นใบหน้าของอีกฝ่ายได้อย่างชัดเจน กล้ามมัดใหญ่กระชับกอดให้แน่นขึ้นเหมือนจะกลืนกินผมไปทั้งตัว
ใต้ผ้าห่มผืนใหญ่ ดูเหมือนว่าเสื้อผ้าของผมจะหายไป กรี๊ดดดดด!!!! เดี๋ยวนะวาด แกเป็นอะไรไป แค่นี้ถึงกับจะแตกสาวเลยหรอ
“นี่คุณ ทำอะไรกับผม...”
“อือ...ตื่นแล้วหรอวาด” ร่างใหญ่พยุงตัวเองลุกขึ้น ก่อนที่จะเอี้ยวตัวบิดขี้เกียจไปมา ดวงตาคมโตของเขาทำผมของใจเต้นไม่เป็นส่ำ
“นายทำฉันขาดงานเลยนะวันนี้” ก่อนที่ผมจะได้ทันพูดอะไร เขาก็ลุกออกไปก่อน กลิ่นโจ๊กหอมๆ ลอยมา นั่นยิ่งทำให้ผมหิวมากขึ้นไปอีก ผมแทบอยากจะวิ่งตามกลิ่นนั้นไป แต่ก็ได้แค่นั่งเฉยๆ อยู่บนเตียง
“คนป่วยต้องกินโจ๊ก แล้วก็กินยานะ” น่ากินจัง แหะๆ รู้สึกไม่ดีเลยที่ทำให้เขาต้องลำบากขนาดนี้ โจ๊กกับยาถูกยกมาเสิร์ฟถึงที่ เห็นแล้วก็น้ำลายไหล
“ขอบคุณครับ” ผมยิ้มขอบคุณ ทำไมถึงได้รู้สึกใจเต้นแรงขนาดนี้นะ ผู้ชายที่ดูอบอุ่นขนาดนี้ ทำไมถึงยังไม่มีผู้หญิงดีๆ สักคนมาดูแล แล้วทำไมเขาถึงต้องมาทำดีกับผมขนาดนี้ด้วยนะ ถ้าผมเป็นผู้หญิง ไม่แน่ผมอาจจะชอบเขาไปแล้วก็ได้
“เอ่อ แล้วก็เรื่องเสื้อผ้า เมื่อเช้านายตัวร้อนมาก ถ้าไม่ถอดออกหมดคงเช็ดตัวไม่ได้แน่ อ้อ แล้วอีกอย่างนายไม่ต้องอายหรอก เห็นกันขนาดนี้ละ” เอาจริงๆ มันก็ต้องอายกันบ้างป่ะ
“กินหมดแล้วก็ไปอาบน้ำใส่เสื้อผ้าซะ เดี๋ยวจะหาว่าไม่เตือน
นะ” คำนี้มันแปลกๆ นะ หรือเขาแอบมาทำอะไรเราตอนหลับรึเปล่า บ้าน่าใครมันจะมาพิศวาสผู้ชายอย่างเรา คิดหลงตัวเองไปอย่างนั้น
ผมรีบกินโจ๊กในชามเหมือนอดอยากมาเป็นชาติ อร่อยจนเกือบจะเผลอไปเลียชาม 555 ยาเม็ด อืม ผมมองยาในถาดก่อนที่จะหยิบขึ้นมาใส่ปาก ปกติผมเป็นคนที่ไม่ชอบกินยาเม็ดเท่าไหร่ มันทั้งกลืนยาก แล้วก็รสชาติขมมากๆ ถ้าได้ยาน้ำก็คงจะดี
“นายมีปัญหาอะไรกับยารึเปล่า” เขากำลังจ้องผมอยู่ใช่มั้ย ผมยิ้มเจื่อนๆ ให้แทน
“ผมแค่คิดว่า ถ้าเป็นยาน้ำได้ก็คงจะดี แต่ไม่เป็นไรครับ ผมกินได้”
“ยาน้ำ?? นายโตรึยังเนี่ย ไหนบอกมาซิว่าปีนี้อายุเท่าไหร่แล้ว”
“ผมโตแล้วน่า ผมแค่ไม่ค่อยชินกับยาเม็ดเท่าไหร่”
ผมขี้เกียจเถียงกับเขาแล้ว ผมรีบกลืนยาลงคอและตามด้วยน้ำเหยือกใหญ่ๆ อ่า ถ้าติดคอตายขึ้นมา ความผิดของเขาเลยนะ
“เก่งมากเด็กน้อย” ไม่พูดเปล่า แต่เอามือมายีหัวผมเล่นด้วย
“แล้วงานของคุณ.. .”
“อ่อไม่ต้องห่วงหรอก มันไม่ใช่ความผิดของนายเลย ฉันเองก็กำลังคิดว่าอยากจะอยู่บ้านพอดีเลย เอ่อวาด ... “
“ครับ” เขาทำหน้าดูจริงจังมาก
“นายมีปัญหาอะไรอยู่หรือเปล่า ทำไมตอนเช้านายดูซึมๆ ไม่เหมือนตอนที่เราเจอกันครั้งแรกเลย เงินที่ให้ไปหมดแล้วหรอ ทำไมถึงดูหิวโซแบบนี้”
อยู่ๆ เขาก็รัวคำถามใส่ผม แต่ละคำถามทำผมไข้กลับเลยทีเดียว บอกความจริงเขาไปเลยดีมั้ย แต่อีกใจก็ไม่อยากรบกวนเขาอีก
“เอ่อผม.. .ผม..” ไปไม่ถูกเลย พอจะพูดแต่ก็พูดไม่ออก
“วาด ตกลงนายรับงานอาทิตย์ละกี่วันกันแน่ นายต้องการเงินไปดูแลแม่ หรือว่านายแค่กระหายเซ็กส์ เงินของฉันคงเอาไปเที่ยวมีอะไรกับคนอื่นหมดแล้วสินะ”
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น