ตอนที่.4
“วาด ตกลงนายรับงานอาทิตย์ละกี่วันกันแน่ นายต้องการเงินไปดูแลแม่ หรือว่านายแค่กระหายเซ็กส์ เงินของฉันคงเอาไปเที่ยวมีอะไรกับคนอื่นหมดแล้วสินะ”
ยังไม่ทันที่ผมจะได้ตอบคำถามอะไรทั้งนั้น สีหน้าของอีกฝ่ายกลับดูไม่เป็นมิตร เขาจ้องหน้าผมหนักมากจนผมต้องหลบสายตาที่ดูหน้ากลัว ราวกับหมาป่าที่กำลังจะขย้ำเหยื่อ
“นายคงจะยังไม่รู้สินะ ว่าฉันเกลียดคนที่โกหกมากที่สุด” คำพูดแข็งกร้าวของเขา ทำให้ผมเริ่มกลัว
“ผมไม่ได้เป็นอะไรกับคุณสักหน่อย คุณจะมาสนใจทำไม”
“นายก็กำลังจะได้เป็นอยู่นี่ไง …เมียน่ะ อยากมากนักใช่มั้ย ฉันจะทำให้นายหายอยากเอง จะได้ไม่ต้องเที่ยวไปหากินที่อื่น”
แรงผลักด้วยโทสะ ทำตัวผมที่แทบไม่มีเรี่ยวแรงล้มลงบนที่นอน แขนทั้งสองข้างของผมถูกรวบไว้ด้วยมือเดียวของเขา ไม่มีแม้แต่แรงที่จะขัดขืน ครั้งนี้ผมไม่ได้สมยอมอะไรทั้งนั้น
“อย่านะ คุณจะทำอะไรผม” ผมดิ้นเท่าที่เรี่ยวแรงจะมี แต่ก็สู้แรงของอีกฝ่ายไม่ได้อยู่ดี เขากลายเป็นปีศาจร้ายที่กำลังหิวกระหาย
“อยากได้เงินหรอ เท่าไหร่ดีล่ะ ห๊ะ!!! ”
ริมฝีปากที่บดขยี้กันอย่างรุนแรง พร้อมกับมือที่กดตัวของอีกฝ่ายไว้ไม่ให้หนีไปไหน ความสัมพันธ์ที่เกินเลยไปกว่าคำว่าขายบริการ ทำไมต้องรู้สึกโกรธได้ขนาดนี้ แค่คิดว่าถ้าอีก
ฝ่ายถูกคนอื่นกระทำเหมือนที่เขากำลังทำอยู่ มันก็ทำให้เขายิ่งรู้สึกหวงคนที่อยู่ตรงหน้า
เมื่อร่างเล็กยอมสงบลงบ้างแล้ว เขาก็จัดการเสื้อผ้าของตัวเอง ก่อนที่จะไซร้ไปตามซอกคอพร้อมกับใช้ฟันขบเนื้อบางๆ จนเป็นรอยแดงไปทั่ว เหมือนว่ากำลังแสดงความเป็นเจ้าของ ยอดอกสีชมพูนั้นเย้ายวนใจเขาเหลือเกิน ไม่ช้าปากหนาก็เลื่อนลงมาขบเม้มไปที่เม็ดสีชมพูนั้น ที่เขาจะเป็นเจ้าของคนเดียวตลอดไป
“อ๊ะ….อ๊า..เบาๆ หน่อยครับ ฮึก ผมเจ็บ”
ร่างใหญ่ไม่ฟังอะไรทั้งนั้น เขายังคงไม่ยอมผละออกไปง่ายๆ ก่อนที่มือของเขาจะเลื่อนลงไปยังช่องทางระหว่างขา
“ฮืออ ผมเจ็บนะ” ร่างเล็กร้องเสียงหลง เมื่อรับรู้ได้ถึงบางสิ่งที่กำลังสอดแทรกเขามาในร่างกาย
“แน่นดีจัง ขนาดไปเอากับคนอื่นมายังแน่นได้ดีขนาดนี้”
นิ้วหนาๆ ค่อยๆ สอดเข้าสอดออกช่องทางนั้น เพื่อให้มันขยายออกเพื่อรอรับบทลงโทษต่อจากนี้
“นายทำให้ฉันมีอารมณ์ และนายต้องรับผิดชอบกับคำโกหกของนาย วาด”
หลังจากพูดจบเขาก็จับหน้าของอีกฝ่ายให้หันมา ก่อนที่จะจับลำใหญ่ๆ ที่กำลังตื่นตัวเต็มที่ยัดใส่ปากของวาดและกระหน่ำแทงอย่างไม่ยั้ง วาดได้แต่ร้องไห้กับสิ่งที่เกิดขึ้น นี่หรอที่เขาเรียกว่า กำลังถูกข่มขืน
ขาของคนร่างเล็กถูกถ่างออกอย่างง่ายดาย ก่อนที่เขาจะเอาแท่งมหึมาของเขาสอดเขาไป พรวดเดียวมิดด้าม
“อร๊างงงง.. .!! ?”
“โอ้วววว เสียวหัวดีจริงๆ”
เขาครางออกมาด้วยความเสียว เขาจับเอวของร่างเล็กเอาไว้แล้วซอยถี่ขึ้น เพราะว่าเขาเริ่มจะทนไม่ไหวแล้ว มันทั้งคับ และตอดรัดแก่นกายของเขาเป็นอย่างดี
“โอ๊ะ ฉันจะแตกแล้ว เสียวโว้ยยย….”
ไม่นานเขาก็ปลดปล่อยอารมณ์ของความเป็นชายออกมาพร้อมกับน้ำสีขาวอุ่นๆ ที่เปรอะเปื้อนเต็มหน้าขาของวาด โดยที่ร่างเล็กได้แต่นอนหายใจรวยริน แต่เขากลับไม่หยุดแค่นั้น เขาดันแกนเข้าไปใหม่และเริ่มซอยแรงขึ้น จนขาเตียงสั่นดัง เอี๊ยด อ๊าด
“พอเถอะนะ วาดขอร้อง” ร่างเล็กร้องขอให้อีกฝ่ายหยุดทำเสียที แต่ก็ไม่เป็นผล
“ขอหรอ ได้สิ จัดให้” ไม่ฟังคำพูดของอีกฝ่าย กลับกระแทกรุนแรงยิ่งกว่าเดิม
พั่บ
.
.
.
พั่บ
ฮึก..ฮึก ขอร้องล่ะ ผมกลัวแล้ว ปล่อยผมไปเถอะ วาดได้แต่ภาวนาในใจให้ผู้ชายคนนี้ปล่อยเขาไปเสียที ความเจ็บปวดที่เกินจะบรรยาย …
ร่างเล็กสลบไปพร้อมกับน้ำสีขาวขุ่นที่ไหลเยิ้มช่องทางนั้น ก่อนที่เขาจะถอดของตัวเองออกมาจากร่างกายของอีกฝ่าย และสังเกตเห็นเลือดที่ไหลซึมออกมาจากช่องทางที่เขากระทำเช่นกัน
“วาด วาด นายเป็นอะไรหรือเปล่า” ไม่มีเสียงตอบรับจากอีกฝ่าย ทันทีที่เขาเห็นแบบนั้น เขาก็เพิ่งคิดได้ว่าทำรุนแรงเกินไป อีกฝ่ายไม่ได้มีความผิดอะไร และถึงวาดจะโกหก เขาก็ไม่สมควรทำแบบนี้ เพราะว่าเขากับวาดต่างก็ไม่ได้เป็นอะไรกัน และเขาเป็นผู้ชาย
ไข้ที่ขึ้นสูงของร่างเล็กทำให้เขาเริ่มอยู่ไม่สุข พิษไข้จากบาดแผลที่เขาได้ก่อ มันทำให้เขารู้สึกเจ็บปวดมาก สิ่งที่ทำลงไปเพราะอารมณ์ชั่ววูบ กำลังทำให้อีกฝ่ายกำลังจะหายไปจากชีวิตเขาตลอดกาล
เขารีบโทรตามหมอที่เคยเป็นแพทย์ประจำตัวพ่อของเขามา ก่อนที่จะรีบเช็ดตัวให้อีกคนร่างเล็กตัวเย็นลง พร้อมกับเช็ดคราบเลือดที่ติดเต็มบริเวณนั้นออกไปด้วย และเขาได้สังเกตว่ามันฉีกขาดมากแค่ไหน
ก๊อกๆ …
เขารีบเดินไปเปิดประตู และรีบพาหมอเขามาดูอาการของวาดทันที ขออย่าเป็นอะไรไปมากกว่านี้เลยนะ วาด ฉันขอโทษ
“อาหมอครับ เป็นยังไงบ้างครับ” เขารีบถามขึ้นทันทีด้วยสีหน้ารีบร้อนอย่างเห็นได้ชัด
“อืม อาการไม่ค่อยดีเลยนะครับคุณเปรม ไข้ขึ้นสูงบวกกับตัวร้อนมาก คุณต้องคอยเช็ดตัวเขาบ่อยๆ นะครับ แล้วก็ให้เขาทานยาที่หมอจัดให้ อีกไม่กี่วันก็คงจะดีขึ้นครับ”
“ครับอาหมอ ขอบคุณมากนะครับ”
“อย่าเพิ่งทำอะไรรุนแรงกับเขานะครับช่วงนี้ ร่างกายเขายังอ่อนแออยู่ เกรงว่าถ้าหนักกว่านี้คงต้องไปนอนรอดูอาการที่โรงพยาบาลแทน”
“อ้อครับ”
ผมกลับมานั่งมองคนบนเตียงที่ยังนอนไม่ได้สติ ใบหน้าเล็กและเรียวปากบางที่ผมได้บดขยี้ไปเมื่อครู่ รอยคราบน้ำตาที่ยังติดอยู่ที่แก้มทั้งสองข้าง และรอยช้ำตามตัวที่ผมได้ทิ้งไว้ ผมทำอะไรลงไป
ผมไม่มีทางให้อภัยตัวเองเด็ดขาด ทำไมผมต้องรู้สึกหวงเขากันนะ หรือผมหลงรักเด็กผู้ชายคนนี้ไปแล้วกันแน่ ทำไมผมต้องเก็บอดีตมาทำร้ายคนที่ไม่รู้เรื่องอะไรด้วยเลย
“วาด ฉันขอโทษ” ผมพูดพร้อมกับกุมมือเขาไว้แน่น
เช้าของอีกวันผมตื่นขึ้นมาพร้อมกับร่างบางที่ยังไม่ได้สติ ไข้เริ่มลดลงไปบ้าง แต่ผมก็ยังคงต้องคอยเช็ดตัวและป้อนยาเขาตลอด จนผมแทบไม่ได้นอนทั้งคืน
ตืดดด … ตืดดด เสียงโทรศัพท์สั่น
ผมเดินตามหาเสียงโทรศัพท์ น่าจะเป็นโทรศัพท์ของวาด เพราะของผมปิดเครื่องไปตั้งแต่เมื่อวานแล้ว และผมก็เจอตกอยู่ใต้เตียง
เบอร์ที่โชว์หน้าจอคือ ‘พี่พล’ ก่อนที่ผมจะกดรับ
“ว่าไงจ๊ะ ไอ้กระหรี่ ขายตัวได้กี่บาทละวันนี้”
“ครับ ว่าไงนะครับ”
“อย่ามาทำซื่อบื่อ หายไปทั้งวันทั้งคืน ได้เงินแล้วหนี_เลยนะ”
“ขอโทษนะครับ คุณเป็นใคร”
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น