ตอนที่.5
“ขอโทษนะครับ คุณเป็นใคร”
ตู๊ด.............................???
ปลายสายสัญญาณขาดหายไป ผมชักเริ่มจะสงสัยแล้วว่า พี่พลเป็นใคร แล้วทำไมถึงเอาแต่ถามเรื่องเงิน คงต้องรอให้เจ้าตัวฟื้นขึ้นมาก่อน คำถามในใจมากมายของผม เท่าที่สังเกตเห็น เมื่อวานวาดร้องไห้ตอนที่ผมถามเขาเรื่องเงิน หรือว่าเรื่องราวทั้งหมดมันจะเกี่ยวข้องกัน แล้วถ้าวาดไม่ได้เอาเงินที่ผมให้ไปทำเรื่องอย่างว่า ก็เท่ากับผมก็เข้าใจวาดผิดทั้งหมดเลยหรอ ไอ้เปรมเอ้ย...!!? มึงทำอะไรลงไปวะ
“ลืมตาสักทีเถอะนะวาด ฉันเข้าใจเรื่องทุกอย่างแล้ว” ผมกระซิบเบาๆ ที่ข้างหูวาด และหวังว่าเขาจะได้ยิน คำขอโทษของคนใจร้ายคนนี้
ร่างกายของคนตัวเล็กบอบช้ำยิ่งนัก ร่องรอยที่ถูกกระทำยังไม่จางหายไป ในขณะที่อีกฝ่ายเอาแต่ก้มหน้างุดให้กับความผิดพลาดของเขา ทำไมเขาถึงต้องแคร์กับความสัมพันธ์ที่ไม่ควรจะเกิด มันควรจะเป็นแค่เพียงความสุขเพียงชั่วข้ามคืนเท่านั้น ความสุขที่ใช้เงินแลกมา
ผมค่อยๆ สอดมือเข้าไปใต้ผ้าห่มที่มีอีกคนนอนอยู่ พร้อมกับโอบกอดเอวเล็กเอาไว้ ไม่รู้ว่าช่วงเวลาต่อจากนี้จะเป็นยังไง แต่ฉันอยากที่จะขอโอกาสชดใช้ความผิดในครั้งนี้
ความรู้สึกของผมเหมือนถูกเติมเต็มอีกครั้งเมื่อพบกับวาด ความไร้เดียงสาของเขาทำให้ผมเอ็นดูเด็กคนนี้มาก ถึงเขาจะเคยผ่านมือคนอื่นมาบ้างแล้ว แต่สำหรับผมนั่นไม่สำคัญเลย ความรู้สึกท้อแท้สิ้นหวังต่อความรัก หายไปได้ก็เพราะเขา ผมควรเรียกมันว่าความรักจะได้ไหมนะ
เช้าวันต่อมา..........
ผมตื่นขึ้นมาพร้อมกับคนข้างๆ ที่ยังคงหลับใหล เช้านี้ผมมีประชุมสำคัญและคงจะไม่ไปไม่ได้ ผมเลยรีบอาบน้ำแต่งตัวเพื่อที่จะไปเข้าประชุมที่บริษัท แต่ก่อนที่ผมจะไปผมต้องจัดการเรื่องของวาดก่อน
ทันทีที่ผมเปิดดูโทรศัพท์ แจ้งเตือนพร้อมมิสคอลก็พร้อมใจกับเด้งขึ้นมาจนโทรศัพท์ผมค้างไปหลายวิ สายที่ไม่ได้รับ... ผมเลื่อนดูก่อนที่จะยกหูโทรหาเพื่อนสนิทของผม
“ฮัลโหลตูน”
“อ้าว ว่าไงเพื่อน สองสามวันมานี้หายหน้าไปไหนวะ เค้าตามหากันให้วุ่น กลับบ้านมาสักทีเหอะมึง แม่มึงจะกินหัวกูอยู่ละ”
“เออน่า” ยังไม่ทันที่ผมจะได้พูด เจ้าเพื่อนตัวดีก็สวดผมเต็มที่ "มึงช่วยอะไรกูหน่อยดิ"
“ช่วยไรวะ”
แล้วผมก็เล่าเรื่องต่างๆ ให้เพื่อนสนิทของผมฟังทันที แต่ไม่รู้ว่ามันจะคิดยังไง แต่ผมเชื่อใจมันนะ ว่ามันจะไม่เอาเรื่องนี้ไปพูดให้ใครฟัง และมันก็จะต้องช่วยผมแน่นอน
“เออ เรื่องทั้งหมดมันก็เป็นแบบนี้แหละ”
“มึง...ล้อกูเล่นรึเปล่าวะ??” พูดเหมือนไม่ค่อยเชื่อ
“เรื่องจริง กูจะพูดเล่นทำไม”
“เออๆ เดี๋ยวกูจะรีบไปละกัน หาเรื่องมาให้กูตลอดไอ้เปรมเอ้ย..”
ผมลืมตาขึ้นมาในห้องๆ เดิม โอ๊ยยย รู้สึกปวดเมื่อยตามตัวไปหมดเลย แล้วภาพความทรงจำตอนนั้นก็ผุดขึ้นมาในหัว แสงแดดลอดผ่านม่านทึบหนาเข้ามาเล็กน้อย ผมพยายามกระพริบตาถี่เพื่อปรับแสงให้มองเห็นได้ชัดมากขึ้น ก่อนที่ผมก็เจอกับ.....
“เปรม” หนึ่งคำพูดหลุดออกมาจากปากผม
“น้องวาด ฟื้นแล้วหรอครับ” เสียงที่ไม่คุ้นหูถามผม ใครอ่ะ?? ผมดึงสติที่หลุดไปกลับมา ก่อนที่จะมองเห็นคนตรงหน้าแบบชัดเจนสุดๆ ผู้ชายตัวใหญ่กล้ามแน่นแถมยังหน้าตาดีคนนี้เป็นใคร ทำไมถึงมาอยู่ในห้องของคนใจร้ายได้
“ทำหน้างงเลยนะ เอาอย่างนี้ พี่แนะนำตัวเลยดีกว่า พี่ชื่อตูน เป็นเพื่อนสนิทของไอ้เปรม ได้รับคำสั่งให้มาดูแลน้องวาดครับ”
“คุณครับ ช่วยผมออกไปจากที่นี่หน่อยนะ ผมไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว ฮึกๆ ๆ” ผมพยายามดันตัวเองให้ลุกขึ้น พร้อมกับร้องขอให้คนตรงหน้าช่วย
“ใจเย็นๆ ก่อนนะ เปรมมันเล่าเรื่องทั้งหมดให้พี่ฟังแล้วล่ะ แต่จะให้ช่วยหนีออกไปจากที่นี่ พี่คงทำแบบนั้นไม่ได้” เขาทำสีหน้ากังวลนิดๆ ตอนนี้คนที่ผมกลัวมากที่สุด ก็คือผู้ชายที่ชื่อ เปรม คนนั้น เขาไม่ใช่คนดีสำหรับผมอีกต่อไป
“เขาทำร้ายผม ผมจะแจ้งความจับเขา” คนใจร้ายแบบนั้นผมจะไม่มีวันเข้าใกล้อีกเด็ดขาด ถึงตายก็ไม่ยอม
“น้องวาด ฟังพี่พูดก่อนแล้วค่อยคิดดีๆ อีกทีนะ” ผมนั่งนิ่งๆ ให้กับความคิดของตัวเอง “เปรมมันได้สำนึกผิดกับสิ่งที่มันได้ทำลงไปกับน้องวาดแล้ว มันขอโอกาสที่จะชดใช้”
“ผมไม่ต้องการอะไรจากคนนั้นๆ อีกแล้ว ไม่ต้องการเลยสักนิด ฮือๆ ๆ” ทุกสิ่งที่เขาได้ทำกับผม มันรุนแรงเกินกว่าที่จะอภัยได้จริงๆ ผมปล่อยโฮออกมาแบบไม่อายใคร ผมรู้สึกอ่อนแอเหลือเกิน
.
.
.
ผมเปิดประตูเข้าไปก่อนที่จะเจอไอ้ตูนที่ยืนชดเบียร์ตรงหน้าเคาน์เตอร์ หลังจากที่ผมประชุมเสร็จผมก็รีบกลับมาที่ห้องทันที
“เอาด้วยหน่อยมะ” มันยื่นกระป๋องเบียร์ให้ผม
“ไม่อ่ะ แล้ววาดอ่ะ” สิ่งเดียวที่ผมนึกถึงคือวาดคนเดียว
“ร้องไห้จนหลับไปเล่า”
“วาดฟื้นแล้วหรอ ทำไมมึงไม่โทรบอกกูวะ” มันทำหน้ามองบนแบบเซ็งๆ
“มึงคิดดีแล้วหรอวะ ที่ทำลงไป คิดหรือเปล่าว่าน้องเขาจะรู้สึกยังไง”
“กู....ไม่รู้ ว่าตอนนั้นกูคิดอะไร”
“กูลองคุยกับน้องวาดแล้ว น้องมันเอาแต่บอกว่าอยากจะไปจากมึง มันคงเกลียดมึงเข้าไส้แล้วล่ะ” ผมได้แต่ก้มหน้าไม่กล้าสบตาแม้กระทั่งเพื่อนสนิทของผม
“กูขอโทษ”
“คนที่มึงควรจะขอโทษไม่ใช่กู โน้น! คนโน้น เอาอย่างนี้มึงปล่อยน้องเขาไปแล้วให้เงินไปสักก้อนหนึ่งให้เรื่องมันจบดีมั้ย กูไม่รู้หรอกนะว่ามึงกับน้องวาดอยู่ในฐานะอะไรกัน มีความสัมพันธ์แบบไหน แต่ว่าเรื่องของมึงมันเป็นไปไม่ได้ว่ะ มึงอย่าลืมนะว่ามึงมีหน้าที่การงานอะไร มึงจะมามีชีวิตอยู่กับผู้ชายขายตัวเนี่ยนะ ถือซะว่ามึงซื้อเขากินละกัน”
คำพูดของไอ้ตูนทิ่มแทงบาดแผลในใจผมเป็นอย่างมาก หรือผมควรจะปล่อยเขาให้เป็นอิสระเสียที
“มึงคิดดูดีๆ นะ ที่กูพูดเพราะกูเป็นห่วงมึง”
ความเงียบครอบงำทุกสิ่ง ผมกำลังใช้ความคิดอย่างมากที่จะจัดการปัญหาทุกอย่างในตอนนี้ ใจหนึ่งผมก็อยากจะเห็นแก่ตัวด้วยการเก็บวาดไว้ แต่อีกใจหนึ่งผมก็คิดที่จะปล่อยเขาไปซะง่ายๆ ความรู้สึกสับสนในตอนนี้ทำผมแทบบ้า
จริงอยู่ที่เงินซื้อได้ทุกสิ่ง ยกเว้นใจของใครบางคน.................
“ไม่นะ ไม่....ปล่อยผมไป ผมกลัวแล้ว..” เสียงละเมอของใครบางคนดังขึ้นมาในความเงียบ
“วาด ไม่ต้องกลัวนะ ฉันไม่ทำอะไรนายแล้ว” ผมพูดพร้อมกับกอดตัวของวาดเอาไว้แน่น ไม่อยากให้หลุดมือไปเลย ก่อนที่อีกฝ่ายจะลืมตาขึ้นพร้อมกับร้องโวยวายยกใหญ่
“ไม่เอาแล้ว ฮือออ ปล่อยผม”
“ฉันขอโทษนะวาด ฉันขอโทษ” คนตัวเล็กดิ้นแรงจนผมแทบจะจับไม่อยู่ ตัวของเขาสั่นเทาไปด้วยความกลัว
“ฮือออ อย่าทำร้ายผมเลยนะ” น้ำตาของเขาไหลออกมาไม่ขาดสาย ความหวาดกลัวของเขาทำให้ผมรู้สึกผิดอย่างไม่น่าให้อภัย
ผมได้แต่กอดวาดเอาไว้ ทั้งที่อีกฝ่ายพยายามดันตัวออกห่างพร้อมกับเบือนหน้าหนี และไม่มีท่าทีว่าจะยอมสงบลงง่ายๆ
“โอ้ยยยย???” คนตัวเล็กดิ้นสู้แรงคนตัวใหญ่ โดยลืมว่าตัวเองนั้นกำลังเจ็บอยู่
“เจ็บหรอวาด ผมขอโทษนะ” แล้วในที่สุดคำขอโทษของผมก็ทำให้วาดสงบลงได้” ขอผมดูหน่อย” ผมจัดท่าให้อีกฝ่ายนอนลง ก่อนที่จะตรวจดูบริเวณนั้น ถึงแม้ว่าจะหายบวมลงไปบ้าง แต่ก็ยังมีสีแดงอย่างเห็นได้ชัด
ผมพยายามทำตัวให้นิ่งมากที่สุด และผมจะไม่ถามหาเหตุผลต่างๆ นานาจากอีกฝ่ายต่อไปแล้ว มันคงจะดีกว่านี้ถ้าวาดเลือกที่จะให้อภัยผม ทั้งที่เรื่องจริงมันแทบจะเป็นไปไม่ได้เลย
ผมค่อยๆ ใช้มือทั้งสองข้างช้อนร่างเล็กขึ้นด้วยความระมัดระวังมากที่สุดก่อนที่จะพาเข้าไปในห้องน้ำ ผมเปิดน้ำให้เบาที่สุดเพื่อไม่ให้อีกฝ่ายรู้สึกเจ็บ เหมือนว่าแรกๆ อาจจะมีขัดขืนเล็กน้อย แต่ก็ยอมโดยดี
ผิวที่มีรอยช้ำเต็มตัว กอดรัดตัวผมไว้ด้วยความเจ็บเมื่อผมล้างทำความสะอาดส่วนล่างที่เปรอะไปด้วยคราบเลือดที่ยังติดอยู่ ผมทำแบบเบามือมากที่สุด อยากจะทะนุถนอมคนๆ นี้ตลอดไป ใบหน้าที่ซุกแผงอกของผมช่างสวยงาม ผมไม่เคยสังเกตมาก่อนเลย
ความรู้สึกหวงในตอนนั้น มันชัดเจนมากว่าผมจะไม่ปล่อยให้เขาหลุดมือไปหาผู้ชายคนอื่นอีก ไม่ว่าจะต้องจ่ายเท่าไหร่ ขอเพียงได้อยู่กับเขา เท่าไหร่ผมก็ยอม
หลังจากที่ผมกับวาดอาบน้ำเสร็จ ต่อไปผมก็จัดการป้อนข้าวและป้อนยา คนที่กินยายากอย่างวาดในสถานการณ์แบบนี้คงไม่ยอมกินยาง่ายๆ แน่
“กินยานะ จะได้หายเจ็บ” ผมเตรียมยาน้ำมาให้เขา เพราะกลัวว่าเขาจะกลืนลำบาก
“ทำไมคุณถึงต้องทำร้ายผมด้วย ฮืออ”
“........................” ตอบไม่ได้
“คุณคิดอะไรกับผมหรือเปล่า??”
“ขอโทษนะ ที่ผมเอาอดีตมาตัดสินปัจจุบัน ผมก็ไม่รู้ว่าตอนนั้นผมคิดอะไร”
“ปล่อยผมไปได้มั้ย ผมจะทำเหมือนว่าผมกับคุณเราไม่เคยรู้จักกัน”
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น