ตอนที่.2
ฉัตรมงคล ปรวรุตร์ คือชื่อของผม ในนามของ CEO บริษัท PICO Group ผู้ผลิตและออกแบบวัสดุก่อสร้างรายใหญ่ของประเทศ และด้วยความที่ผมก้าวมาเป็น CEO ตั้งแต่อายุน้อยๆ ก็ไม่ได้เป็นเรื่องดีสักเท่าไหร่นัก เพราะผมต้องทำงานหนักและมีเรื่องให้เครียดเกือบ 24 ชั่วโมง แถมยังมีคนดูถูกความสามารถในด้านการบริหารของผมอีก
ปีนี้ผมก็อายุครบ 24 ปีแล้ว เท่ากับว่าผมทำงานหนักมาเป็นเวลานานถึง 4 ปี ใช่แล้วผมเริ่มเข้ามามีบทบาทในธุรกิจก็ตอนที่พ่อผมป่วยหนัก และด้วยเหตุผลหลายๆ อย่างทำให้ท่านตัดสินใจยกหุ้นบริษัททั้งหมดให้กับผม
ทั้งที่ก็มีคนมากมายรายล้อมรอบตัวผม แต่ทำไมผมถึงรู้สึกเหงาแบบนี้นะ หรือนี่อาจเป็นภาวะซึมเศร้าจากการทำงาน เฮ้อ หรือเพราะผมยังลืมคนบางคนไม่ได้สักที
ย้อนกลับไปเมื่อไม่กี่เดือนก่อน
ณ คอนโดหรูย่านสมุทรปราการ
ช่อดอกกุหลาบสีแดงที่ห่อมาอย่างดี เพื่อที่จะเซอร์ไพรส์ขอแต่งงาน และแล้ววันนี้ก็มาถึง ผมพร่ำพรรณาถึงผู้หญิงคนสวยที่กำลังจะเป็นคู่ชีวิตของผม หลังจากที่ธุรกิจกำลังไปได้สวย ถึงเวลาแล้วที่ผมจะเริ่มสร้างครอบครัวสักที
แพรวาคือผู้หญิงที่ผมรัก เธอทั้งสวยและมีความสามารถ เก่งไปซะทุกเรื่อง ถึงแม้ว่าผมจะไม่ค่อยมีเวลาได้ดูแลเธอ แต่ในวันที่เลวร้ายผมก็ยังมีเธออยู่ข้างๆ เสมอมา
ผมกับเพื่อนอีกกว่าสิบคนกำลังยืนอยู่หน้าประตูห้องเพื่อเตรียมรอเซอร์ไพรส์และมาร่วมแสดงความยินดีกับเราสองคน ทุกคนต่างดีใจที่ผมจะได้สละโสดเสียที ก็ผมกับแพรวาคบหาดูใจกันมาตั้งแต่สมัยเรียนมหาลัยแล้ว
ก๊อก ก๊อก ก๊อก …
ดูเหมือนจะไร้วี่แววของคนในห้อง ผมจึงลองเคาะอีกครั้ง แต่ไม่ทันไรประตูก็เปิดออก พวกเพื่อนผมเตรียมยกป้าย Will You Marry Me แต่ภาพที่ผมเห็นคือ ผู้ชายที่นุ่งผ้าขนหนูออกมาเปิดประตูให้ ทั้งผมและเพื่อนเริ่มทำตัวไม่ถูก นี่มันเกิดอะไรขึ้น
ผมรีบโพล่งเข้าไปในห้องทันที สิ่งที่ผมได้รับรู้คือแพรวากำลังนอนเปลือยร่างอยู่บนที่นอน และดูเหมือนว่าจะเพิ่งเสร็จกิจกรรมบนเตียงกันไป
“แพร นี่มันเกิดอะไรขึ้น ทำไมคุณถึง.. .”
คำแก้ตัวมากมายพรั่งพลูออกมาจากปากของเธอ ในขณะที่เราอยู่ด้วยกันในห้องสามคน ผมพยายามคิดว่าผมผิดพลาดตรงไหน ทำไมเธอถึงได้นอกใจผม
“ฉันก็แค่เอากับเมียนาย มันจะอะไรนักหนาวะ ของแบบเนี่ยใช้ร่วมกันหน่อยจะเป็นอะไรไป”
“นานแค่ไหนแล้ว” …เงียบ “ฉันถามพวกเรื่องแบบนี้มันเกิดขึ้นนานแค่ไหนแล้ว!!! ” ผมพูดไปทั้งน้ำตา นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน
“เกือบจะครึ่งปีแล้วคะเปรม แต่ฉันรักคุณนะคะ ฉันแค่รู้สึกเหงาก็เลยเผลอไปมีอะไรกับเค้า ฉันขอโทษนะเปรม ฉันไม่ได้ตั้งใจจริงๆ”
นี่หรอไม่ได้ตั้งใจ นี่หรอที่คุณตอบแทนความรักที่ผมมีให้คุณ .. .ผมทนโง่เป็นควายให้คุณสวมเขานานขนาดนี้เลยหรอ ทั้งที่คุณก็นอนกับเค้าแต่คุณก็ยังมาทำดีกับผม เพื่ออะไร .. เพื่อเงินอ่ะหรอ
“ผมขอโทษนะ ผมคงเข้าใจอะไรผิดไปเอง ขอให้คุณมีความสุขกับชู้ของคุณ”
ผมพูดทิ้งท้ายก่อนที่จะเดินออกจากห้องนั้นมา แพรวาพยายามรั้งแขนผมไว้ แต่ผมเลือกแล้วที่จะตัดเธอทิ้งไปจากชีวิต เพราะผมเกลียดคนที่โกหก โกหกผมมาตลอด ความรู้สึกขายหน้าและความรู้เจ็บปวดมากมายทำให้ผมแทบจะเป็นบ้า ความรักมันคืออะไร….
.
.
.
น้ำตาของผมไหลออกมาอีกครั้งแบบไม่รู้ตัว ผมต้องทนเจ็บปวดกับเรื่องนี้ไปอีกนานแค่ไหน เมื่อไหร่ผมถึงจะมีความสุขได้เหมือนคนอื่นสักที
ผมเลื่อนจอโทรศัพท์หาอะไรเพลินๆ อ่านไปเรื่อย จนกระทั่งผมไปสะดุดตาเข้ากับแอปพลิเคชั่นหนึ่ง แอปหาคู่ หรือนี่จะเป็นทางออกที่ดีที่สุดในช่วงเวลาแบบนี้ การหาคู่นอนแบบ One Night Time ความสัมพันธ์เพียงชั่วข้ามคืน ผมไม่รีรอที่จะกดเข้าไปในนั้น นิ้วของผมเลื่อนหาสเปกที่ถูกใจ แต่ผมก็เลือกไม่ได้เสียที
จนกระทั่ง ผมเลื่อนไปเจอรูปเด็กผู้ชายหน้าตาจิ้มลิ้มคนหนึ่ง หรือผมจะลองมีอะไรกับผู้ชายดีนะ การเล่นสนุกเพียงชั่วข้ามคืนของผม มันจะสามารถลบล้างบาดแผลในใจของผมได้มั้ยนะ
ผมลองติดต่อหาผู้ชายคนนั้นดูตามช่องทางที่เขาได้ลงไว้ และในที่สุดเขาก็ติดต่อกลับมา
ผม:สวัสดีครับ
ปลายทาง:ครับ คุณคงเป็นลูกค้าสินะ
ผม:ใช่ครับ มาพบผมโรงแรมXXXชั้นG พรุ่งนี้เวลา 2 ทุ่ม ผมจะรอนะครับ
ปลายทาง:เรทราคาเท่าไหร่ครับ ถ้าน้อยผมไม่รับนะ
ผม: บริการดีผมจ่ายไม่อั้น
เมื่อถึงเวลานัด
ผมนั่งรออยู่พักใหญ่ สักพักก็มีเสียงเคาะประตูดังมาจากด้านนอก ผมเดินไปเปิดประตูก่อนที่จะเห็นผู้ชายร่างเล็กยืนดูดอมยิ้ม ถ้ามองเผินๆ ก็คงจะเหมือนผู้หญิงเลยนะ เพราะตัวเล็กแถมหน้าตาดี แต่สีผิวออกจะเข้มไปนิดนึง ผมมองเขาตั้งแต่หัวจรดเท้า
“สวัสดีครับ ที่นัดกันไว้ใช่คุณ…”
“เข้ามาสิ”
และเรื่องราวในคืนนี้ก็ดำเนินต่อไปจนถึงเช้า
(ย้อนกลับไปอ่าน Ep.1 เพื่อความสนุก)
ผมตื่นขึ้นมาพร้อมกับคนข้างกายผม เขาดูเป็นคนน่ารักดีนะ ถึงจะพูดจาดูไร้เดียงสาไปนิด แต่คนพวกนี้ก็สนแค่เงินเท่านั้น ผมกำลังพยายามทำอะไรกันแน่นะ จะค้นหาความรักไปทำไมกัน แล้วจะมาลงทุนในเรื่องแบบนี้ไปทำไม กับคนอย่างว่านี่ด้วย รักแท้บนโลกใบนี้ ยังมีอยู่… จริงๆ น่ะหรอ
“วาด นายเคยรักใครบ้างมั้ย”
“ผมหรอฮ่ะ ผมยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่ารักคืออะไร”
“นายอายุเท่าไหร่แล้วล่ะ ถึงมารับงานแบบนี้”
“21 ปีนี้ครับ ที่บ้านผมไม่ค่อยมีตังค์ ผมเลยต้องทำแบบนี้”
“แล้วที่บ้านรู้รึเปล่า”
“ไม่หรอกครับ ผมโกหกไปว่าผมได้ทำงานในบริษัทดีๆ แล้วใจนายก็ใจดี ให้เงินเดือนผมเดือนละมากๆ”
“อ่อ งั้นวันนี้ก็เสร็จงานของนายแล้วล่ะ”
ผมเขียนเช็คจำนวนหนึ่งยื่นให้กับเด็กหนุ่ม หวังว่านี่คงจะพอที่จะไม่ต้องมารับงานแบบนี้อีก
“โห ให้ผมเยอะจังครับ ปกติค่าตัวผมไม่แพงขนาดนี้ ผมลดให้คุณได้นะ”
ผมยิ้มแล้วจูบไปที่หน้าผากของเขาเบาๆ ให้กับความไร้เดียงสา ใบหน้าเล็กทำท่างง พร้อมกับหอมแก้มผมกลับเป็นการตอบแทน
“รับไปเถอะ เมื่อคืนฉันก็ทำนายหนักเกินไป ถือซะว่าเป็นค่าทำขวัญละกัน”
“ครับ”
ผมอาบน้ำแต่งตัวก่อนที่จะรีบกลับไปทำงานที่บริษัท เพราะนี่ก็เกือบจะเที่ยงแล้ว และยังมีประชุมสัมมนาตอนบ่ายอีก แต่พอมองตามหลังคนที่เพิ่งจากไปแล้ว ผมก็คิดว่ายังพอมีเวลาเหลืออยู่
“ขึ้นรถสิ เดี๋ยวฉันไปส่ง”
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น